Prolog

- Kocham Cię, Federico - szepcę delikatnie nad ciałem chłopaka. 

Z jego głowy sączy się krew, a twarz jest blada jak pergamin. 

- Proszę, nie umieraj - z moich oczu płyną łzy. 

Jest zbyt późno. Odszedł bezpowrotnie, a ja nie zdążyłam powiedzieć mu, że jest dla mnie bardzo ważny. 

Budzę się, oddychając ciężko. Znów ten sam sen, 

Spoglądam w stronę okna, księżyc jest w pełni,  a na niebie nie ma nawet jednej chmurki. Dłonią przecieram mokre poliki.

- Jesteś taka głupia, Lu - wzdycham ciężko. 

Próbuję jeszcze usnąć, ale po dłuższym czasie, odpuszczam sobie. Sięgam po telefon, który leży na szafce obok mojego łóżka. 

  Dochodzi trzecia w nocy. Do rana leżę bezwiednie myśląc o sennej rutynie. 

- Kochanie, już czas na śniadanie! - nagle orientuję się, że mama wparowała do mojego pokoju. 

Wstaję, ostatni raz rozglądając się po pomieszczeniu. 

- Zaraz zejdę - mówię, lekko zachrypłym od płaczu głosem. 

Ubieram się, maluję, czeszę i wreszcie kieruję w stronę kuchni. Stoję w progu, dostrzegam, że przy stole siedzi już moja rodzicielka, moja kochana przyjaciółka, Fran i jej matka.  Coś staje mi w gardle, nie mogę wypowiedzieć nawet słowa. 

- Chyba nie sądziłaś, że puszczę Cię na drugi koniec świata bez pożegnania - czarnowłosa, zrywa się z miejsca, gdy mnie widzi. Bierze talerz kanapek i wraz ze mną udaje się do salonu.

- Śnił mi się - odzywam się cicho, gdy jesteśmy same. 

Ona smutno patrzy w moje oczy. Łapie moje ręce i ogląda nadgarstki, blizny po ranach, które już zdążyły się wygoić. 

- Nie da się cofnąć czasu, kochanie - przytula mnie. - Ten wypadek był już tak wiele lat temu... teraz musisz żyć tym, co jest. Proszę, leć do tego Buenos Aires i podbij serca ich wszystkich - uśmiecham się delikatnie na jej słowa. 

- Będzie mi cię cholernie brakować - Włoszka próbuje się nie rozpłakać, co bardzo wyraźnie widać. - Dzwoń do mnie codziennie. 

Kiwam głową, po czym podchodzę do mamy. Nie umiem nic powiedzieć, po prostu wpadam w jej ramiona i zaczynam rzewnie płakać. 

Nie poradzę sobie bez nich. Wiem, że będzie źle. 

Wsiadam do taksówki, machając im. Ciao mama, ciao Francesca, ciao Roma. 

~

No czeeeeeeeeść. 

Jeju, ja nie wiem, czy Wy coś rozumiecie xD Jeśli nie, to się nie dziwię, bo bardzo dziwnie to napisałam. Ale o to właśnie chodziło :D 

Misiaki, do zobaczenia w pierwszym rozdziale :* 

Koffam Was, 

Wercia ♥